Την νύχτα του Λαζάρου στης 10 του Απρίλη του 1826.Ξημέρωμα Κυριακής των Βαιων.
Στην μπαρουτοθήκη κάτω από τον Προμαχώνα του Μάρκου Μπότσαρη.
Ο Χρήστος Καψάλης συγκέντρωσε 400 ψυχές.
Αποφάσισαν να μην παραδοθούν.
Αλά να θυσιαστούν. Όλοι την νύχτα έψελναν
Ο Καψάλης κρατούσε σφιχτά. Με αναμμένο λαβλο. Ολοι την νύχτα.
Το χάραμα όταν οι Τούρκοι μπήκαν στην Πόλη.
Ο Καψαλης αναφώνησε
Μνησθητη μου κύριε
Αν χάσω πατρίδα
Τη θέλω να ζήσω
Ως μόνη ελπίδα
Κρατώ το λαβλο.
Και άφησε το λαβλο
πάνω στα βαρέλια με το μπαρούτι.
Ο εθνικός μας ποιητής Διονύσιος Σολωμός έγραψε την ημιτελή ποιητική του σύνθεση «Ελεύθεροι Πολιορκημένοι», με τους γνωστούς στίχους από το Σχεδίασμα Β':
Άκρα του τάφου σιωπή στον κάμπο βασιλεύει·
λαλεί πουλί, παίρνει σπυρί, κι η μάνα το ζηλεύει.
Τα μάτια η πείνα εμαύρισε· στα μάτια η μάνα μνέει·
στέκει ο Σουλιώτης ο καλός παράμερα καί κλαίει:
«Έρμο τουφέκι σκοτεινό, τι σ' έχω γω στο χέρι;
οπού συ μού ΄γινες βαρύ κι ο Αγαρηνός το ξέρει».
